O książce: 2010 / Książka stanowi retrospektywną analizę ewolucji rozumienia człowieka w filozofii europejskiej - od pierwszej konceptualizacji człowieka u Arystotelesa do Teoria samopraktyk Foucaulta. W świetle dzisiejszej sytuacji antropologicznej droga myślenia o człowieku jawi się jako korelacyjna z drogą filozofii w wizji Heideggera: „zapomnienie bytu” znajduje swój odpowiednik w „zapomnieniu człowieka”. Po krótkim poruszeniu wczesnych etapów antropologii europejskiej, książka skupia się na ujawnieniu genezy „antyantropologizmu” klasycznej metafizyki u Kartezjusza i Kanta. Z wybranego punktu widzenia System Hegla okazuje się punktem kresowym nurtu antyantropologicznego, a filozofia przeciwnika Hegla Kierkegaarda jest punktem wyjścia nurtu przeciwnego, powrotu do człowieka. Najwięcej uwagi poświęca się początkowi i końcowi (do chwili obecnej) tego nurtu: książka szczegółowo rekonstruuje antropologię Kierkegaarda i zmarłego Foucaulta. W przerwie między nimi wyodrębnia się jedynie Nietzschego i Heideggera (bez odniesienia do których retrospektywa antropologiczna jest nie do pomyślenia) oraz Schelera – jako ciekawy przykład pokazujący, jak można całkowicie przeoczyć możliwości, jakie otwiera przed antropologią fenomenologia cele retrospektywy są dalekie od prostego opisu: książka stara się zrozumieć tok myślenia o człowieku w świetle współczesnych problemów tej myśli, na nowo eksponując same podstawy antropologii, jej status i miejsce w zespole wiedzy humanitarnej . To fundamentalne zagadnienie zostało naświetlone z perspektywy i w kategoriach antropologii synergetycznej, nowego kierunku antropologicznego wypracowanego przez autora. W ostatnim rozdziale antropologia synergiczna pojawia się wyraźnie: jej systematyczne porównanie z teorią praktyk jaźni pozwala nakreślić możliwe strategie zmierzania w kierunku nowej antropologii.